Bullying

Author AP Published March 10, 2019 Comments 0

Jako rodzice którym na sercu leży dobro naszych pociech zawsze się zastanawiamy czy wszystko z nimi w porządku. Szczególnie wtedy kiedy dzieci są poza zasięgiem naszego opiekuńczego oka – np. w szkole. Dzieci spędzają w szkole sporą część dnia i nie zawsze chcą otwarcie mówić o tym co się dzieje. Rodzice natomiast są rozdarci pomiędzy tym, czego się domyślają i wszelkiego rodzaju wiadomościami jakie do nich docierają z różnych źródeł.
Zastraszanie czy nękanie jest zjawiskiem, które budzi w rodzicach poważne lęki, bo przecież wszyscy chcemy chronić nasze pociechy i oszczędzić im za wszelką cenę przykrych doświadczeń. Ale większość z nas, pamiętając czasy szkolne z Polski, wie, że zastraszanie nie jest zjawiskiem nowym. Jednakże w innym kontekście kulturowym i językowym problem ten nabiera dodatkowego wymiaru – wymiaru, którego wcześniej nie doświadczyliśmy. Także zmieniające się czasy i wszechobecność technologii powoduje, że bullying, bo ta obcojęzyczna nazwa trafiła już do języka polskiego, jest przyczyną zmartwień niejednego rodzica.
Zachowanie mające na celu zastraszenie innych ma podłoże społeczno-psychologiczne i o ile nie jesteśmy w stanie określić wszystkich faktorów i potencjalnych przyczyn takiego zachowania dzieci, o tyle możemy przybliżyć sam problem ze strony technicznej i prawnej.

Czym jest znęcanie się czy bullying:
Bullying, znęcanie się lub nękanie – ma wiele określeń, jest definiowane jako nieodpowiednie, agresywne zachowanie wśród dzieci w wieku szkolnym, które wiąże się z prawdziwą lub domniemaną nierównowagą sił. Zachowanie to powtarza się lub ma potencjał do powtarzania się przez jakiś okres czasu.
Oba te elementy, nierównowaga sił i powtarzalność, są faktorami decydującymi w określeniu zachowania jako bullying.
– Nierównowaga sił objawia się tym, że dzieci, które się znęcają używają swojej przewagi – czy to fizycznej, czy psychologicznej – takiej jak dostęp do kompromitujących materiałów, czy popularność, w celu dokonania krzywdy innym dzieciom.
– Powtarzalność jest czymś, co pozwala odróżnić zachowania charakteryzowane jako znęcanie się od jednorazowego epizodu. Bullying ma charakter powtarzalny i dzieje się lub ma potencjał do wydarzenia się więcej niż jeden raz.
Nękanie objawia się zachowaniami takimi jak grożenie, rozpowszechnianie plotek, fizyczny lub werbalny atak, niszczenie własności i celowe izolowanie dziecka od reszty grupy.
Ważne jest, żeby pamiętać o tym, że są inne agresywne zachowania, do których dochodzi między ludźmi w różnych warunkach i różnym wieku, ale bullying, w kontekście amerykańskim, odnosi się wyłącznie do dzieci w wieku szkolnym.

Rodzaje bullyingu:
Oficjalnie wyróżnia się trzy rodzaje znęcania się:
1. Werbalne, czyli mówienie czy pisanie o kimś złośliwych i negatywnych rzeczy. Wśród tego można wyszczególnić:
– dokuczanie
– wyzywanie
– nieodpowiednie komentarze o treści seksualnej
– kpienie
– grożenie
2. Społeczne, czasem określane jako relacyjne dlatego, że ma na celu zniszczenie czyichś relacji i reputacji. Do społecznego bullyingu można zaliczyć:
– celowe izolowanie
– mówienie innym dzieciom aby się z kimś nie przyjaźniły i nie zadawały
– rozpowszechnianie plotek i pomówień
– publiczne ośmieszanie
3. Fizyczne nękanie to robienie komuś krzywdy lub niszczenie jego własności. Do tej kategorii zalicza się:
– bicie, kopanie, szczypanie
– plucie
– podstawianie nogi, popychanie
– zabieranie czyjejś własności lub niszczenie jej
– wykonywanie niekulturalnych i złośliwych gestów

Kiedy i gdzie dochodzi do znęcania się:
Do agresywnych zachowań związanych z nękaniem może dochodzić zarówno podczas zajęć w szkole jak i po nich. Mimo tego, że większość z odnotowywanych przypadków ma miejsce w szkołach, nie jest to jedyne miejsce. Znaczna część przypadków bullyingu ma miejsce w autobusach szkolnych i na placach zabaw, w drodze do szkoły czy w sąsiedztwie. A także w wirtualnym świecie internetu.

Role odgrywane przez dzieci:
W kontekście bullyingu, dzieci odgrywają kilka ról; mogą zastraszać inne dzieci, mogą same być nękane i mogą być świadkami takich zachowań. Dzieci zamieszane w znęcanie się nad innymi zazwyczaj odgrywają więcej niż jedną rolę. Zdarza się, że dzieci, które doznają bullyingu same znęcają się nad innymi lub są świadkami nękania innych. Rozumienie tego faktu i procesu jest kluczowe by skutecznie reagować na znęcanie się i mu zapobiegać.

Etykietki:
Kiedy musimy się odnieść do sytuacji w której dochodzi do nękania, łatwo o przypięcie uczestnikom adekwatnych etykiet. I tym sposobem dziecko, które znęca się nad innymi zostaje łobuzem lub tyranem, a dziecko, które cierpi dostaje etykietkę ofiary. Takie działania mogą mieć niezamierzone i nie zawsze sprzyjające poprawieniu sytuacji skutki .

Przypinanie dziecku etykietki może:
– wyrobić w nim wrażenie, że jest to rola mu przypisana i nie jest w stanie zmienić swojego losu czy zachowania;
– spowodować, że dziecko skupi się na przypiętej mu etykiecie i nie będzie zwracać uwagi na to, że odgrywa jednocześnie kilka ról w różnych sytuacjach, w których dochodzi do znęcania się;
– prowadzić do ignorowania innych czynników przyczyniających się do zachowania dziecka, takich jak wpływ środowiska, rówieśników lub atmosfera w szkole.
Zamiast szufladkować dzieci lepiej skupić się na określeniu zachowania.
Na przykład:
– zamiast nazywać dziecko tyranem, możemy o nim mówić „dziecko, które się znęca”
– zamiast nazywać dziecko ofiarą, mówmy o nim „dziecko, które jest nękane”
– zamiast nazywać dziecko tyranem/ofiarą, lepiej odnosić się do niego „dziecko które się znęcało i doświadczyło znęcania”

Kogo dotyczy bullying:
Rola dzieci, które są w jakikolwiek sposób uwikłane w bullying nie ogranicza się tylko do roli tyrana lub roli ofiary. Niektórzy naukowcy zajmujący się tematem nękania mówią o „kręgu bullyingu” (circle of bullying), który składa się nie tylko z dzieci bezpośrednio zaangażowanych w akt nękania, ale i tych które w inny sposób, czynny lub bierny, uczestniczą w tym zachowaniu.
Bezpośredni uczestnicy to:
– dzieci które nękają innych: aktywnie zaangażowane w dręczenie i zastraszanie innych. Często dzieci te są pod wpływem okoliczności, które mogą się przyczynić do takiego zachowania. Zwykle wymagają wsparcia i wskazówek, aby zmienić swoje zachowanie i rozwiązać inne problemy które mogą mieć wpływ na ich negatywne zachowanie.
Wśród sprawców nękania zazwyczaj są dzieci, które mają mocno ugruntowane relacje z rówieśnikami, mają przewagę społeczną, są silnie zaprzątnięte swoją popularnością i lubią dominować nad innymi oraz nimi dyrygować. Ale wśród osób które są odpowiedzialne za nękanie innych bywają też osoby, które są odosobnione od rówieśników, mogą mieć depresję, lub stany lękowe, przejawiać niską samoocenę i trudności w identyfikacji z emocjami i uczuciami innych a także łatwo ulegać wpływom innych przy jednoczesnym małym zaangażowaniu w sprawy szkolne.
– dzieci, które są nękane: są to dzieci, które są obiektem bullyingu. Pewne cechy mogą predestynować te dzieci do tego, aby częściej niż inne padały ofiarą zastraszania. Także te dzieci potrzebują pomocy i informacji jak sobie radzić w takich sytuacjach.
Dzieci, które są postrzegane jako inne, czy to pod względem wagi („za grube”, „za chude”), wyglądu, noszenia okularów, odzieży i posiadania lub nie posiadania rzeczy materialnych częściej padają ofiarą bullyingu. W tym gronie często znajdują się także te dzieci, które są postrzegane jako słabsze i nie potrafiące się obronić oraz te, które mają niską samoocenę, depresję lub stany lękowe. Łatwym celem dla osób nękających bywają także dzieci, które nie są popularne, mają znacznie mniej przyjaciół a także te, które nie potrafią się dogadać z innymi dziećmi, bywają nielubiane i antagonizują czy prowokują rówieśników dla zdobycia uwagi.
Nawet jeżeli dziecko nie doświadcza bezpośrednio przemocy i nękania, może się pośrednio przyczyniać do kontynuowania problemu. Doświadczenie nękania, nawet jeżeli nie bezpośrednio, ale przez obserwację ma wpływ na dziecko i ważne jest aby wiedziało ono co robić i jak się zachować. Będąc świadkiem dziecko może odgrywać więcej niż jedną rolę:
– asystenci: to dzieci, które same nie znęcają się ale uczestniczą w procederze czy poprzez zachęcanie i namawianie, czy przez faktyczne przyłączenie się do nękania.
– widownia: to dzieci, które nie są bezpośrednio zaangażowane w znęcanie się nad innymi, ale stanowią widownię dla osoby nękającej. To dzieci, które oferują zachętę w postacie dokładnie takiego efektu jakiego sprawca oczekuje, na przykład śmiejąc się z tego co się dzieje.
– outsiderzy: to dzieci, które trzymają się z dala od wszelkich sytuacji w których może dochodzić do nękania. Ich postawa ani nie zachęca do nękania innych ani też nie powstrzymuje. Niektóre dzieci mogą być biernymi obserwatorami bez oferowania zachęty dla sprawcy nękania, tak aby nie pokazywać, że są po czyjejś stronie. Jednakże fakt, że są częścią widowni może napędzać znęcanie się. Takie dzieci często chciałyby pomóc, ale nie wiedzą jak.
– obrońcy: to dzieci, które czynnie starają się podnieść na duchu osobę nękaną i mogą stanąć w jej obronie kiedy dojdzie do znęcania się.

Większość dzieci odgrywa więcej niż jedną rolę. W niektórych przypadkach mogą być bezpośrednio zaangażowane w zastraszanie innych jako sprawca, w innym same mogą być nękane lub być świadkiem nękania i asystentem lub obrońcą. Każda sytuacja jest inna. Ważne jest aby pamiętać i zrozumieć to, że dziecko odgrywa wiele ról gdyż:
– dzieci, które się znęcają nad innymi i same są nękane, zazwyczaj są bardziej podatne na depresję i myśli samobójcze;
– to pokazuje, jak ważne jest edukowanie dzieci i zaangażowanie wszystkich dzieci – nie tylko tych bezpośrednio dotkniętych problemem- w prewencję.

Statystyki:
Dane statystyczne na temat bullyingu wśród młodzieży pochodzą z dwóch źródeł:
– NCES (National Centers for Education Statistics), dane z roku 2015 podają, że w skali krajowej 21% uczniów w wieku od 12 do 18 lat doświadcza jakiegoś rodzaju bullyingu;
– Co 7 minut jakieś dziecko w Stanach doświadcza nękania,
– jedynie 4% dorosłych i 11% rówieśników interweniuje w sytuacji kiedy dziecko jest nękane. W 85% przypadkach nikt nie interweniuje.
– najbardziej narażone na nękanie są dzieci mieszanej rasy, otyłe, identyfikujące się jako gejowskie, oraz te, które wyglądają inaczej czy mają upośledzenia;
– 64% dzieci, które doświadczyły bullyingu nie zgłosiło tego nikomu w przeciwieństwie do 34%, które zgłosiło fakt nękania.

Cyberprzemoc czy cyberbullying:
Jest to jedna z form znęcania się, ale z racji innej natury zasługuje na osobne wyjaśnienie.
Cyberbullying jest znęcaniem się nad kimś za pośrednictwem urządzeń elektronicznych. Do nich można zaliczyć sprzęt taki jak komputery, tablety, telefony a także narzędzia takie jak strony internetowe, portale społecznościowe, wiadomości tekstowe, czaty .
Do przykładów cyberbullyingu można zaliczyć złośliwe wiadomości tekstowe lub maile, plotki szerzone przy pomocy poczty elektronicznej lub umieszczane w mediach społecznościowych, kompromitujące zdjęcia lub filmiki umieszczane na mediach społecznościowych i stronach internetowych lub podszywanie się pod kogoś na fabrykowanych profilach.

Czym się wyróżnia cyberprzemoc:
Dzieci które są nękane w cyberprzestrzeni zazwyczaj są też prześladowane w realnym świecie. Dodatkowo, cyberbullying jest znacznie trudniejszy do opanowania i uniknięcia.
– Cyberprzemoc może się dobywać przez 7 dni w tygodniu 24 godziny na dobę o każdej porze dnia i nocy, nawet jeżeli dziecko jest samo.
– Cyberprzemoc jest najczęściej anonimowa i wiadomości oraz zdjęcia mogą się rozprzestrzeniać bardzo szybko i na ogromną skalę. Na dokładkę źródło informacji jest przeważnie trudne jeżeli nie niemożliwe do wykrycia.
– Zniszczenie nieodpowiednich i napastliwych wiadomości, tekstów czy zdjęć jest niesamowicie trudne do usunięcia po tym jak zostały publicznie opublikowane.

Efekty cyberprzemocy:
Telefony komórkowe czy komputery nie są sprawcami cyberprzemocy. Media społecznościowe, strony internetowe i inne narzędzia tego typu mogą mogą być używane do pozytywnych celów takich jak utrzymywanie kontaktów z przyjaciółmi czy rodziną, pomoc w nauce i szkole. Te instrumenty jednak mogą być wykorzystywane do znęcania się nad innymi dziećmi. Efekty jakie nękanie ma na dzieci będą podobne nie zależnie od tego czy przemoc będzie natury fizycznej w realu czy będzie to cyberprzemoc.
Dzieci, które doświadczają cyberbullyingu częściej niż inne dzieci są:
– bardziej skłonne do używania alkoholu i narkotyków
– narażone na opuszczanie zajęć szkolnych i niechęć do chodzenia do szkoły
– narażone na nękanie fizyczne osobiście
– podatne na trudności w nauce i otrzymywanie niższych ocen
– podatne na niską samoocenę
– narażone na inne problemy zdrowotne

Zapobieganie:
Zarówno rodzice jak i same dzieci mogą się przyczyniać do zapobiegania cyberprzemocy, pracując wspólnie nad bezpiecznymi sposobami korzystania z urządzeń elektronicznych.
– Rodzice regularnie powinni rozmawiać z dziećmi na temat cyberprzemocy i innych problemów związanych z użytkowaniem internetu.
– Rodzice powinni wiedzieć, co ich dzieci robią w internecie, jakie strony odwiedzają i co na nich robią. Najlepiej zapytać co robią z kim, gdzie i jak.
– Poinformuj dzieci, że jako odpowiedzialny rodzic możesz mieć wgląd w to, co robią w internecie, z kim się komunikują jeżeli masz powody do podejrzeń. Zainstalowanie programu monitorującego czy oprogramowania filtrującego jest jednym z kilku rozwiązań, ale nie należy polegać wyłącznie na tym.
– Rodzic powinien mieć pojęcie co dziecko robi online i w telefonie, znać strony, które dziecko odwiedza i lubi, a także znać i umieć obsługiwać urządzenia, którymi operuje dziecko.
– Rodzic powinien znać hasła dostępu do kont dziecka, z założeniem użycia ich tylko w nagłym wypadku albo specjalnych sytuacjach.
– Spróbuj „zaprzyjaźnić” się z dzieckiem albo „śledź” je na stronach mediów społecznościowych, albo poproś inną zaufaną osobę dorosłą aby zrobiła to za ciebie.
– Zachęć dziecko do tego, żeby natychmiast informowało o tym, że samo jest, albo ktoś kogo dziecko zna, jest nękany elektronicznie. Zapewnij, że takie informacje nie spowodują odebrania dziecku komputera lub telefonu, jeżeli zwierzą się rodzicowi.

Jak ustalić zasady używania technologii:
Ustal zasady, odpowiednie do wieku i dojrzałości dzieci, użytkowania komputera, telefonów i innych urządzeń. Na przykład: wyjaśnij dzieciom, które strony mogą odwiedzać, co im wolno i kiedy, a czego nie wolno. Pokaż im jak bezpiecznie używać internetu.

Naucz dzieci umieszczać mądre komentarza i kontrolować to, co umieszczają w internecie. Powiedz im aby nie umieszczały niczego co może je, albo kogoś innego skompromitować, gdyż materiały, czy to komentarze czy zdjęcia, raz umieszczone gdziekolwiek w internecie są poza naszą kontrolą i nie da się tego cofnąć.

Zachęć dzieci aby zastanowiły się nad tym, kto będzie odbiorcą ich komentarzy i zdjęć. Czy będą to obce osoby, czy znajomi czy przyjaciele czy przyjaciele przyjaciół? Zachęć, żeby się zastanowiły jak wszyscy ci ludzie mogliby wykorzystać te zdjęcia czy komentarze.

Naucz dzieci jak bezpiecznie przechowywać informacje personalne i hasła dostępu i nie dzielić się nimi z przyjaciółmi czy znajomymi, gdyż może doprowadzić do utraty kontroli nad ich wirtualną tożsamością i tym co się z nią dzieje.

Polityka szkół wobec cyberprzemocy:
Dowiedz się jaką politykę wobec cyberprzemocy ma szkoła do której uczęszcza twoja pociecha. Wszystkie szkoły w naszym stanie mają określoną politykę dotyczącą zarówno nękania fizycznego jak i wirtualnego. Szkoły są zobligowane uaktualniać te informacje co roku i informować rodziców oraz dzieci plus udostępniać te informacje w sposób przejrzysty i ewidentny.

Zgłaszaj przypadki cyberprzemocy:
Jeżeli zauważysz albo dowiesz się o przypadku cyberbullyingu udokumentuj kiedy i w jakich okolicznościach się wydarzył lub kiedy został zauważony, po to aby skutecznie zareagować i zgłosić ten przypadek.
– Na przypadki cyberprzemocy należy reagować natychmiast: nie odpowiadać na wiadomości i nie posyłać ich dalej. Zatrzymywać wiadomości jako dowód, zanotować czas, datę i częstotliwość z jaką wiadomości się pojawiają czy to będą e-maile, czy wiadomości tekstowe w komputerze czy telefonie. Użyj tych informacji jako materiał dowodowy przy zgłoszeniu przypadku znęcania się, zarówno na stronach na których doszło do przemocy jak i firmie telefonicznej. Zablokuj osobę, która jest źródłem nękania.
– Zgłoś cyberbullying operatorowi i dostawcy internetu: cyberprzemoc jest (w większości przypadków) naruszeniem warunków użytkowania czy strony czy dostawcy serwisu internetowego. Informacje można znaleźć w kontrakcie, w sekcji Warunki Użytkowania czy Prawa i Obowiązki Użytkownika, które opisują nieakceptowalne zachowania mogące prowadzić do zakończenia działalności i zablokowania czy usunięcia użytkownika.

Również media społecznościowe powinny zostać poinformowane o przypadkach nękania przez swoich użytkowników aby mogły podjąć odpowiednie kroki. Wszystkie serwisy społecznościowe mają na swoich stronach informacje mówiące o tym jak zablokować użytkownika i zmienić ustawienia, aby uniemożliwić komuś kontaktowanie się z nami.

– Zgłoś przypadki cyberbullyingu na policję: jeżeli cyberbullying zawiera: groźby przemocy, materiały, zdjęcia czy wiadomości tekstowe o treści pornograficznej lub pornografię dziecięcą, zdjęcia lub wideo osoby w miejscu prywatnym, natarczywe śledzenie i przestępstwa motywowane nienawiścią.
Niektóre stany klasyfikują cyberprzemoc jako przestępstwo kryminalne (http://www.stopbullying.gov/laws/index.html)

– Zgłoś cyberprzemoc w szkole: z racji tego, że wirtualne nękanie wpływa negatywnie na środowisko szkolne i często jest związane z nękaniem fizycznym, poinformowanie odpowiednich organów w szkole jest niezbędne do podjęcia odpowiednich kroków w celu powstrzymania i zapobiegania takim zachowaniom. Szkoła może te informacje wykorzystać do budowania i wdrażania polityki chroniącej dzieci przed nękaniem. W niektórych stanach szkoły mogą być powiadamiane o znęcaniu się nawet jeżeli dojdzie do niego po zajęciach i poza szkolnymi murami.

Statystyki
– statystyki CDC wykazują, że w 2015 w szkołach średnich 15,5% uczniów doświadczyło cybernękania, z czego 20.2% doświadcza tego na terenie szkoły, w amerykańskim odpowiedniku gimnazjum, middle school, te liczby to adekwatnie: 24% i 15%
– Odsetek uczniów nękanych za pomocą urządzeń elektronicznych niemal się podwoił (z 18% do 34%) na przestrzeni 2007-2016.
– 90% młodych ludzi nękanych w cyberprzestrzeni doświadcza także podobnego traktowania w realu
Badania na temat cyberprzemocy rozwijają się jednakże zmiany technologiczne i szybko zmieniające się trendy wśród młodych ludzi, uniemożliwiają zorganizowanie dogłębnych, ale aktualnych badań i pomiarów.

Zapewnij dzieciom zamieszanym w bullying odpowiednie wsparcie:
Nękanie ma wpływ na wszystkie osoby zaangażowane w proceder, niezależnie od tego, czy są stroną znęcająca się czy nękaną czy tylko widownią. Odpowiednie wsparcie i pomoc są potrzebne i niezbędne w celu zminimalizowania i wyeliminowania tego rodzaju zachowań.

Pomoc dla ofiar:

– Słuchaj tego, co dziecko mówi i skup się na nim. Dowiedz się co się dzieje i okaż gotowość do pomocy
– Zapewnij dziecko, że prześladowanie nie jest z jego winy
– Bądź świadom tego, że dzieci, które są nękane mogą mieć trudności z rozmawianiem na ten temat. Rozważ zorganizowanie profesjonalnej pomocy szkolnego pedagoga, czy psychologa dla dziecka.
– Doradź dziecku, co robić i jak reagować w sytuacji kiedy ktoś się próbuje je zastraszyć, lub kiedy nękanie się powtórzy
– Jako rodzic współpracuj z dzieckiem i szkołą aby zapewnić dziecku niezbędną ochronę. Przede wszystkim zapytaj dziecko co można zrobić, aby poczuło się bezpieczniej; może się na to składać zmiana miejsca w autobusie szkolnym, przesadzenie dzieci na inne miejsca w klasie; czasem przeniesienie do innej klasy może się okazać konieczne, ale dziecko nie powinno być zmuszane do podejmowania drastycznych zmian. Postaraj się utrzymywać kontakt i komunikację ze szkołą, ale miej świadomość, że personel szkolny nie ma prawa omawiać z rodzicem kar czy procesów dyscyplinarnych którymi są poddawane inne dzieci (na podstawie Family Educational Rights and Privacy Act czy FERPA)
– Nie poddawaj się. Nękanie prawdopodobnie nie zakończy się w ciągu jednego dnia, dlatego nieprzerwane działania na rzecz powstrzymania tego zachowania i wspieranie dziecka są bardzo ważne.

Postaraj się unikać tych błędów:
– Nie mów nigdy dziecku, aby ignorowało nękanie i zachowanie mające na celu zastraszenie go.
– Nie obwiniaj dziecka za to, że ktoś się nad nim znęca. Nawet jeżeli dziecko sprowokowało takie zachowanie, nikt nie zasługuję, aby się nad nim znęcać.
– Nie zachęcaj dziecka aby fizycznie sprzeciwiało się, lub walczyło fizycznie z osobą, która je nęka. Dziecko może na tym ucierpieć, może zostać zawieszone lub doprowadzić do innych akcji dyscyplinarnych.
– Powstrzymaj chęć skontaktowania się z rodzicami dziecka, które jest zamieszane w bullying. To może dodatkowo zagonić sytuację. Pozwól aby szkoła lub policja pośredniczyła w tej sprawie.

Śledź rozwój wydarzeń:
Bullying jest zachowaniem, które się powtarza lub ma potencjał do powtarzania się, dlatego wymaga stałego zaangażowania ze strony rodzica, aby doprowadzić do ukrócenia i wyeliminowania tego rodzaju zachowań.
Rozmawiaj o bullyingu. Zarówno rodzice, jak i pracownicy szkół i organizacje odgrywają ważną role w edukowaniu młodych ludzi.
Upewnij się, że twoje dziecko ma świadomość jakie zachowanie jest niedopuszczalne. Młodzi ludzie muszą wiedzieć, że ich zachowanie czasem może być nieakceptowalne i krzywdzić innych.
Pokaż dzieciom, że zastraszanie jest traktowane poważnie. Spokojnie wytłumacz dziecku, że zachowanie takie jak bullying nie będzie tolerowane. Bądź zawsze dobrym przykładem odnosząc się do innych z szacunkiem.
Pracuj z dzieckiem nad tym by zrozumiało powody dla których nęka innych. Na przykład niektóre dzieci znęcają się nad innymi bo nie mogą się odnaleźć w otoczeniu. Takim dzieciom może pomóc udział w dodatkowych zajęciach, na przykład sportowych, gdzie będą miały szansę się wykazać pozytywnymi cechami i zaprzyjaźnić bez potrzeby zastraszania innych. Czasem bullying jest wynikiem innych problemów, stresu, problemów w domu, przemocy. Zdarza się, że dzieci, które znęcają się nad innymi same są nękane. Takie dzieci będą potrzebowały dodatkowej pomocy i wsparcia ze strony profesjonalnej osoby.
Ucz przy pomocy konsekwencji. Najbardziej efektowne są te, które uczą i pozwalają budować poczucie empatii, gdyż dają większe szanse na zapobieganiu przyszłych epizodów. Pracownicy szkoły muszą przestrzegać przepisów i kodu postępowania w administrowaniu dyscypliny i wyciąganiu konsekwencji. Na przykład dziecko które zastrasza inne dzieci może:
– dostać za zadanie prowadzenie w klasie dyskusji na temat tego jak być dobrym przyjacielem
– dostać za zadanie napisania wypracowania na temat efektów znęcania się nad innymi lub promującym dobre strony pracy w grupie
– zagrać scenkę, w grupie, lub wykonać prezentację na temat szacunku dla innych, negatywnych efektów rozprzestrzeniania plotek, lub jak współpracować z innymi
– dostać do realizacji projekt na temat praw obywatelskich i znęcania się.
– dostać za zadanie przeczytanie książki na temat bullyingu
– wykonać dla całej szkoły plakaty o cyberprzemocy i mądrym użytkowaniu sieci
Zaangażuj dziecko, które nękało inne dzieci w naprawę sytuacji i zadośćuczynienie. Celem tego jest pokazanie dziecku, że jego czyny mają wpływ na innych. W takiej sytuacji dziecko może:
– napisać list z przeprosinami do dziecka, które było nękane
– pomóc dziecku, które było nękane i zastraszane lub innym w podobnej sytuacji
– naprawić, odkupić, wyczyścić własność, którą zniszczyło

Postaraj się unikać strategii które nie działają, lub tych, które mogą mieć negatywne skutki.
Polityka „zero tolerancji” czy „do trzech razy sztuka” nie działa. Zawieszanie w zajęciach lub wyrzucanie ze szkoły dziecka, które nęka innych w żaden sposób nie wpłynie na rozwiązanie problemu. Dodatkowo, zarówno uczniowie jak i nauczyciele nie będą się starali mówić o problemie bullyingu, jeżeli dziecko odpowiedzialne za bullying zostanie wydalone ze szkoły.
Techniki takie jak rozwiązywanie konfliktu czy mediacja nie działają w przypadku nękania tak samo jak terapia grupowa, która raczej wzmacnia tendencje do zastraszania wśród uczestników.
Jeżeli sprawa nękania została rozwiązana, postaraj się aby dziecko, które zastraszało inne miało ciągłą pomoc w rozumieniu, jak jego zachowanie wpłynęło na innych. Staraj się, na przykład, chwalić gesty życzliwości ze strony dziecka.
Dzieci, które są świadkami nękania też potrzebują pomocy

Bullying ma wpływ na wszystkich, nie tylko na dzieci, które są nękane lub na te, które dokonują zastraszania ale też na te, które to obserwują i nie wiedzą co zrobić aby takie zachowania powstrzymać. Jedne mogą nie czuć się na tyle bezpiecznie aby interweniować, inne nie mają takiego problemu. Ważne jest aby wiedziały jak mają się zachować:
– aby nie były bezczynnymi widzami
– świeciły dobrym przykładem
– pomogły dziecku nękanemu uciec czy pocieszyły je
– powiedziały zaufanej osobie dorosłej o tym co się dzieje.
Zapewnienie bezpieczeństwa naszym dzieciom jest jednym z najważniejszych zadań rodzica. Oczywiście zamknięcie dziecka w pokoju na cały dzień nie wchodzi w rachubę. Nie możemy zmienić czegoś na co nie mamy wpływu, czyli zachowania rówieśników naszej pociechy. Możemy natomiast zrobić wiele dla naszych dzieci ucząc je, tego że nikt nie zasługuje na nękanie. Możemy nauczyć dziecko szacunku do innych, niezależnie od tego jak bardzo będą się od nas różnić. Możemy nauczyć dziecko empatii, aby nie było biernym widzem cudzej krzywdy. Możemy dziecko wychowywać tak, aby jego pewność siebie i wiara we własne możliwości uniemożliwiła innym zastraszenie go. Możemy nauczyć je, że śmiech potrafi rozładować niejedną bardzo napiętą sytuację. Możemy również i przede wszystkim nauczyć dziecko tego, że ZAWSZE, może do nas przyjść i porozmawiać na każdy temat, niezależnie od tego jak trudny.
Możemy, ale musimy się zaangażować, a nade wszystko, musimy pokazywać dzieciom takie zachowanie jakie chcielibyśmy widzieć u nich. Puste słowa nie znaczą wiele jeżeli nie idą za nimi czyny.