Bullying – prawo i statystyki w Illinois
Bullying, sam w sobie, jest problemem dość starym i o ile mechanizmy zastraszania pozostają takie same (problemy o podłożu społeczno-psychologicznym) o tyle metody zmieniają się wraz ze zmieniającą się rzeczywistością. Zmienia się również świadomość społeczna związana z zastraszaniem i nękaniem. Dawniej te zachowania były postrzegane jako część dorastania i niejako rytuał przejścia w dorosłe życie i większości wydawało się, że wzmacniają one charakter i sprawiają, że dzieci są twardsze i silniejsze psychicznie. W rzeczywistości – co obecnie jest znacznie bardziej oczywiste – zastraszanie może mieć katastrofalne skutki i prowadzić do unikania szkoły, utraty poczucia własnej wartości, lęków, depresji a także do myśli samobójczych.
Większa świadomość negatywnych skutków nękania w środowisku szkolnym doprowadziła nie tylko do rozwinięcia krajowej kampanii na ten temat, czyniąc październik miesiącem zapobiegania bullyingowi, ale też doprowadziła do wprowadzenia praw i przepisów mających na celu ochronę dzieci narażonych na znęcanie się.
Ponieważ bullying dotyczy przede wszystkim dzieci w wieku szkolnym, a większość przypadków jest odnotowywana na terenie szkoły, za politykę antybullyingową odpowiedzialna jest Stanowa Komisja Edukacyjna (Illinois State Board of Education). Z racji tego, że szkoły są zarządzane przez władze stanowe, Amerykański Departament Edukacji może jedynie sugerować co powinno się znaleźć w takich dokumentach.
Nie ma prawa federalnego dotyczącego bullyingu. W niektórych przypadkach zjawisko nękania w środowisku pokrywa się z zachowaniem mającym charakter nękania o podłożu dyskryminacji (eng. discriminatory harassment). Jeżeli jest to nękanie na tle: rasowym, pochodzenia, koloru skóry, płci, wieku, niepełnosprawności, czy religii – prawo federalne wymaga aby szkoły dotowane z funduszy federalnych, w tym szkoły wyższe, odpowiednio takie przypadki potraktowały i postarały się problem rozwiązać.
W każdym przypadku, szkoła ma obowiązek zareagować na zgłoszenie o przypadku zastraszania.
W naszym stanie początki ustawodawstwa o zastraszaniu i nękaniu datuje się na rok 2006, wtedy kiedy rozpoczęła się krajowa kampania organizacji PACER’s National Bullying Prevention Center i kiedy ustanowiono, że październik zostanie miesiącem poświęconym prewencji.
W 2006 legislatura stanowa wydała Illinois Anti Bullying Statute, która stanowiła o tym, że każdy dystrykt szkolny jest odpowiedzialny za określenie planu mającego na celu zapobieganie nękaniu w szkole, które połączono z działalnością gangów. Plan ten miał obejmować programy edukacyjne i trening dla personelu szkoły.
Rok później do Statutu dodano poprawkę mówiącą o tym, że każdy dystrykt szkolny jest odpowiedzialny za:
– ustalanie, prowadzenie i uaktualnianie polityki szkoły wobec zastraszania
– powiadomienie o tym Stanowej Komisji Edukacyjnej
– powiadamianie i coroczne przypominanie o tej polityce uczniom i ich rodzicom, czy prawnym opiekunom
– uaktualnianie polityki szkoły wobec bullyingu co dwa lata i zgłaszanie o tym Stanowej Komisji
Poprawka, która weszła w życie w 2008 roku nie określała jednoznacznie co powinno znajdować się w dokumencie opisującym politykę antybullyingową.
Następnym krokiem stanowego ustawodawstwa był Illinois Prevent Student Violence Act 96-0952, który wszedł w życie w połowie roku 2010 i zawierał znacznie bardziej konkretnie informacje.
1. Definiuje konkretnie zastraszanie czy bullying jako jakiekolwiek uporczywe zachowanie fizyczne lub werbalne, dokonywane osobiście, pisemnie lub za pośrednictwem urządzeń elektronicznych, godzące bezpośrednio w ucznia i wywołujące czy powodujące:
– uzasadniony lęk ucznia o to, że stanie mu się krzywda, lub, że jego własność fizyczna ulegnie zniszczeniu;
– negatywny wpływ na fizyczny i psychiczny stan zdrowia ucznia
– silnie negatywny wpływ na naukę i wyniki nauczania
– niemożność brania udziału i korzystania z zajęć lekcyjnych i aktywności pozalekcyjnych organizowanych przez szkołę
2.Ewidentnie zabrania uczniom zastraszania i nękania:
– We wszystkich szkołach publicznych, wszystkich szkołach niepublicznych, wszystkich szkołach nieświeckich na poziomie podstawowym i średnim we wszystkich dystryktach.
– na rzeczywistym lub domniemanym tle:
rasowym,
koloru skóry,
religii, płci,
narodowości,
pochodzenia,
wieku,
stanu cywilnego,
fizycznego lub mentalnego upośledzenia,
statusu wojskowego,
orientacji seksualnej,
ogólnie związanym z tożsamością lub jej ekspresją,
niehonorowego zwolnienia z wojska,
związków z osobami które mają jedną lub więcej z wyżej wymienionych cech lub na tle innych wyróżniających się cechy charakterystycznych.
3.Określa konkretnie gdzie i kiedy nękanie jest niedopuszczalne:
– podczas jakichkolwiek zajęć edukacyjnych organizowanych przez szkołę na terenie szkoły
– na terenie szkoły, na pokładzie autobusów szkolnych lub innych szkolnych pojazdów, na terenach wyznaczonych jako przystanki szkolnych autobusów podczas oczekiwania na nie
– na jakichkolwiek innych organizowanych przez szkołę zajęciach i wydarzeniach z udziałem szkoły
– podczas używania szkolnych komputerów, korzystania z sieci szkolnej, lub innego szkolnego sprzętu elektronicznego.
4. Wymaga aby wszystkie szkoły niepubliczne i nieświeckie utworzyły politykę i przepisy przeciwko zastraszaniu i uaktualniały je co dwa lata.
5.Założono specjalną grupę School Bullying Prevention Task Force, której zadaniem jest:
– badanie przyczyn i konsekwencji zastraszania w szkołach w stanie Illinois
– identyfikowanie działań i mechanizmów, które mogą redukować przypadki nękania w szkołach
– promowanie programów szkoleniowych i pomocy technicznej dla szkół aby skutecznie zajmować się problemem zastraszania
– ocenianie efektywności aktualnych przepisów antybullyingowych i programów prewencyjnych jakie funkcjonują w szkołach
– inne dodatkowe zadania związane z problemem i prewencją
Task Force została zobowiązana do złożenia przed Gubernatorem i Kongresem stanowym raportu na temat poziomu przemocy w szkołach i zbioru rekomendacji jak poprawić istniejącą sytuację.
Kolejne zmiany, aczkolwiek już bardziej kosmetyczne, wprowadził w 2014 roku gubernator Queen.
Jego ustawa miała na celu wzmocnienie istniejącego prawa i rozszerzenie go tak, aby młodzież LGBT (lesbian,gay,bisexual,transgender) również mogła być nim chroniona.
Ustawa ta, na podstawie zaleceń School Bullying Prevention Task Force, wymaga aby wszystkie dystrykty szkolne, szkoły czarterowe, szkoły nieświeckie i prywatne, zaostrzyły politykę dotyczącą zastraszania w celu zapewnienia bezpiecznego środowiska wszystkim uczniom. Dodatkowo, szkoły muszą mieć desygnowaną osobę wyznaczoną do tego, aby odbierać anonimowe doniesienia o nękaniu i sprawdzać te doniesienia w ciągu 10 dni. Osoba ta ma być również odpowiedzialna za politykę prywatności uczniów, zapobieganie mszczeniu się, nieprawdziwe oskarżenia, ustanowienie mechanizmów interwencji oraz informowanie uczniów i rodziców o procedurach związanych z polityką antybullyingową szkoły.
Niestety, Illinois plasuje się w pierwszej dziesiątce najgorszych stanów na pod względem przypadków zastraszania. Dodatkowo, nasz stan ma wysoki odsetek prób samobójczych wśród nękanych studentów szkół średnich, a także wysoki odsetek wagarowiczów, którzy opuszczają szkołę ze względu na bullying.
Dane statystyczne dotycznące bullyingu w Stanach Zjednoczonych:
– Ponad 3.2 miliona uczniów rocznie pada ofiarą zastraszania.
– Około 160,000 nastolatków dziennie opuszcza zajęcia lekcyjne ze względu na nękanie
– 17% amerykańskich uczniów zgłasza nękanie 2-3 razy na miesiąc lub więcej w ciągu semestru
– 1 na 4 nauczycieli nie uważa zachowań mających na celu zastraszanie za coś problematycznego i interweniuje tylko w 4% przypadków
– 30% chłopców i 40% dziewcząt poniżej 14 roku życia porusza temat zastraszania w rozmowach z rówieśnikami
– 67% uczniów uważa, że szkoły nie wywiązują się z obietnic zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim, że reakcja na zgłoszenia nękania jest słaba, a pomoc ze strony dorosłych niewspółmierna do skali problemu
– 71% uczniów przyznaje, że zastraszanie jest problemem w ich szkole
– 90% uczniów pomiędzy klasą 4 i 8 przyznaje się do tego, że byli nękani
– 1 na 10 uczniów przestanie całkowicie uczęszczać do szkoły ze względu na zastraszanie
– W miarę dorastania, chłopcy są mniej skłonni do żałowania ofiary nękania w rezultacie przyczyniając się do kontynuowania problemu bardziej niż do jego rozwiązania.
– Znęcanie się narasta się stopniowo przez szkołę postawową (ok 20%) , osiąga szczyt w latach gimnazjum czy middle school (44%) i traci na sile w szkole średniej (20%). Nękanie werbalne pozostaje mniej więcej takie samo przez cały okres szkolny.
– Szkoły w których liczba zgłoszeń ataków nękania jest wyższa mają 3 -6 % gorsze wyniki niż szkoły z silną polityką antybullyingową
– Szkoły, które mają programy prewencyjne i solidną politykę przeciw zastraszaniu są w stanie zredukować przypadki nękania o połowę.
Dane z Departamenty Sprawiedliwości (U.S.Department of Justice) z lat 2011-2012 podają, że:
– 37% uczniów zgłasza nękanie do którego dochodzi w szkołach
– 17% uczniów zastrasza inne dzieci
– 20% uczniów było ośmieszanych przez innych
– 10% uczniów ucierpiało z powodu plotek złośliwie rozpuszczanych na ich temat
– 20% uczniów zgłosiło ataki fizycznego nękania
– 5% dzieci zrezygnowało z udziału w zajęciach w których chciały uczestniczyć ze względu na strach
– 85% zgłoszonych przypadków zastraszania i nękania miało miejsce w szkołach
– 11% przypadków zastraszania miało miejsce na terenie szkolnym, przystankach autobusowych lub w drodze do domu
– 29% uczniów zgłosiło w szkole o przypadku nękania (niezależnie od tego gdzie się ono wydarzyło)
– chłopcy, którzy nękają innych są prawie cztery razy bardziej skłonni używać przemocy fizycznej w stosunku do swoich przyszłych partnerek.
– 60% z tych którzy dopuszczali się nękania w szkole ma co najmniej jedno notowanie w kronikach policyjnych zanim osiągnie wiek 24 lat.
Cyberbullying:
– 52% uczniów zgłosiło, że przydarzyły im się przypadki cyberprzemocy
– 70.6% nastolatków przyznaje, że było świadkami cyberprzemocy w szkole
– ok. 30% nastolatków przyznaje się do tego, że nękało innych za pomocą urządzeń elektronicznych
– 33% przyznało się, że otrzymało groźby online
– 25% nastolatków przyznaje się, że doświadczyli powtarzających się przypadków nękania przez telefon lub internet
– 52% nastolatków nie mówi rodzicom o tym, że są nękani za pomocą urządzeń elektronicznych
– 11% uczniów przyznaje, że ich prawa prywatności zostały naruszone, kiedy ktoś bez ich zgody i wiedzy nabył i rozprowadził kompromitujące materiały (zdjęcia, filmiki).
Centrum do Badań nad Cyberbullyingiem (Cyberbullying Research Center) podaje, że:
-dziewczęta i młode kobiety częściej używają cyberbullyingu jako metody nękania innych niż chłopcy
– dziewczęta są też częściej narażone na cyberprzemoc i nękanie psychologiczne
-dziewczęta i osoby rasy białej częściej niż inne grupy demograficzne padają ofiarami cyberbullyingu
Statystyki pokazują też, że 57% przypadków cyberprzemocy można powstrzymać w ciągu 10 sekund, jeżeli ktoś natychmiast zainterweniuje. Podobnie jest z nękaniem w innych formach. Informowanie dorosłych o przypadkach nękania oraz umiejętna interwencja są kluczowe w odniesieniu sukcesu w walce z tym problemem. Programy prewencyjne i prawo muszą się skupić w równym stopniu na chronieniu dzieci, które są najbardziej zagrożone zastraszaniem, edukowaniu i pomaganiu tym, którzy mają tendencje do nękania a przede wszystkim do informowaniu i edukowaniu tych, którzy są świadkami. Dzieci, które są świadkami nękania są najliczniejszą grupą i potencjalnie najbardziej wpływową. Reakcja „widowni” jest czymś, co będzie napędzało bullying w każdej jego formie, albo spowoduje, że takie zachowanie nie będzie akceptowalne społecznie. Edukacja młodych ludzi od najmłodszego wieku jest jedynym mechanizmem zapobiegania zastraszaniu w szkołach i cyberprzemocy.
0 Comments
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.